Tabuların etrafında dans eden, onlarla adeta birer oyuncak gibi oynayan, onları deviren ve yeniden şekillendiren bir tutumu vardı Helmut Newton’un. Çıplak portrelerinde özellikle kadın bedeni üzerine yoğunlaşan sanatçı, modanın ve ana akım medyanın sınırlarını sorgulattı. Erotikliğin, tahrik ediciliğin, cinselliğin ve şiddetin çizgilerini nerede çektiğimiz sorusunu, siyah ve beyazın kontrastı sayesinde kariyeri boyunca altını çizerek devamlı olarak yeniden vurguladı. 

Helmut Newton’un eserleri üzerinde cinsellik ve çıplaklık, zorlanan kavramlar değiller. Tam aksine fotoğraflarda zahmetsiz bir anlatı, eforsuz bir referans mevcut. Akışkan pozlar, birbiri üzerine geçen çizgiler, alışılmadık kompozisyonlar: Bütün bunlar, Newton’un fotoğraflarının öne çıkan özelliklerinden yalnızca birkaç tanesi. 

Sanatçının 2020 yılında çıkan belgeselini yöneten Gero von Boehm için Newton’un fotoğraflarının bugün çekilmesi “kesinlikle imkansız.” Dönem için bu fotoğrafçılığın bir “devrim” olduğunu söylüyor ve “böyle bir devrime ihtiyaç vardı” diye ekliyor. Wallis Annenberg, Helmut Newton’un “hepimizin içerisinde bulunan çelişkileri” ortaya çıkardığını ve “güzellik kavramının, kendine ait bir güç ve yozlaşma sürecinin yaratımını” anlattığını söylüyor. 

 Modanın cazibeli ve yozlaşmış doğasını anlatırken modellerin ulaşılması imkansız olan feminenliğini vurguladı ve modellerin üzerlerindeki kıyafetleri de arzulansa da erişilemeyecek bir noktaya konumlandırdı. Bu bütünlük, siyah ve beyazın kontrastında servis edilerek fotoğrafların anlattığı hikayeyi zenginleştirdi.

Helmut Newton’un eserleri, Vogue sayfalarında kalmadı: Onlar artık hepimizin bildiği yüksek moda öyküsünü ve raflarımızda duran dergilerin estetik temellerini oluşturan yapıtaşlarından bir tanesi haline geldi.